Boze Narodzenie we wrzesniu

Zycie mnie dopada swoja proza, poezji w niej jak na lekarstwo. Nie bede jednak jeczec bowiem od czasu do czasu swoja dawke owego lekarstwa dostaje, dzieki niej czuje, ze znow nabieram ochoty do dalszej egzystencji.

Od dluzszego czasu tak sie u nas dzieje, ze z codziennoscia sie bijemy. Tzn. moze ja sie bije, bo za bardzo mnie ona jednak usidlila. Nie potrafie cos sobie znalezc miejsca. Przeprowadzilismy sie i fajnie nam sie mieszka. Mamy salon z kuchnia - to na parterze, na pietrze nasza sypialnie i cos a' la biuro, a na poddaszu jeszcze jeden pokoik - ten jest Synkowy. Z okien naszej sypialni mamy ladny widok na park, rosna w nim piekne kasztany, a jeszcze w lipcu kwitly roze, chwalac sie paleta roznorakich kolorow. Podoba mi sie bardzo, choc po miesiacu mieszkania widzimy sporo niedorobek, a i zachwyty opadly - normalka :))

Od kilku dni zastanawiam sie tez nad tym gdzie postawimy choinke... ja wiem, ze moze troche wybiegam w przyszlosc, ale za cholere nie moge pozbyc sie tych mysli :)) Sa jakies cieple, sympatyczne i przede wszystkim rodzinne!! Chcialabym bardzo, zeby w takim przedswiatecznym czasie i juz tylko wlacznie Swiatecznym czuc bylo choc namiastke mojego domu rodzinnego, rodziny... chyba tesknie...
No ale poczekam do Swiat, moze wowczas wszystko sie zmieni, moze bedzie mi lepiej szczegolnie, ze Matka Polka przyjedzie w listopadzie. Oby mnie tylko ta jej wizyta nie rozkleila, coz pozyjemy zobaczymy :))

Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazuja na to, ze Syn R. bedzie z nami na Swieta :))) Akurat dobrze sie sklada, bo w nowej robocie R. ma 2 tygodnie urlopu obowiazkowego wlasnie przed Bozym Narodzeniem, zatem... jest nadzieja na rodzinne Swieta, lezenie pod choinka, zjadanie piernikow, wspolne ogladanie tv, i po prostu cieszenie sie swoja bliskoscia!

Nie bede ukrywac, ale kiedy jest z nami Syn R. jestem bardzo szczesliwa!! Brakuje mi go bardzo, bez niego pusto jest w domu i w ogole jakos wiele rzeczy wydaje sie malo istotnych. Pokochalam go bardzo i traktuje jak wlasne dziecko... ktos powie, ze to nie dobrze, ze nie powinnam. Sama nie wiem czy to co czuje jest dobre, ale nie potrafie tego zmienic, a raczej nie chce. W skrytosci serca jestem nieszczesliwa. Ciezko mi nadal jest pogodzic sie z tym, ze nie bede "mama".

Bedac u nas, Syn R. oznajmil nam podczas jednej z licznych naszych wspolnych rozmow, ze jesli cos by sie stalo Mamie, ze jesli Ona umrze, to On chce byc u nas, z nami. Myslenie o smierci Matki uznalam za naturalne, bo i ja bedac w jego wieku mialam takie mysli, co nie znaczy, ze nie uspokajalismy jego toku myslenia, zeby nie bylo czasem takich domyslow, ze czekamy na czyjas smierc, co to to nie, w zyciu!!!

Serce rosnie jak sie slyszy takie rzeczy od dziecka, szczegolnie nie od swojego dziecka :)) T. zawsze bedzie synem R. nic tego nie zmieni, i tylko cieszy mnie bardzo to, ze na wiekszosci zdjec z wakacji jestem na nich wraz z Synkiem R., ktory przyklejal sie do mnie niczym mucha do lepu ;)) Prawde mowiac to dopiero dzieki tym zdjecia zrozumialam, ze T. czuje we mnie bratnia dusze i w pelni zaakceptowal zone swojego Taty. Dla pokrzepienia swojego serca powiem Wam, ze kilka razy T. sie pomylil nazywajac mnie "Mama".... a do swojej Mamy, po powrocie do domu w Dojczlandzie powiedzial ciociu... no i ja wiem, ze to normalne, bo dzieciakowi moze sie pomylic bez dwoch zdan, bo z Mama jest non stop kolor, a ze mna tez byl przez cale bite 3 tygodnie bez przerwy (R. pracowal przez pierwsze 2 tygodnie pobytu Synka) i, ze to naprawde nic nie znaczy! Ale... po prostu fajnie bylo uslyszec to przejezyczenie i tyle! :)

Ot, i tak od Wigilijnych zapachow przeszlam do uczuc...a tak naprawde to chcialam napisac post o nowym domu... chyba musicie jednak na to poczekac :))) a jak znam siebie, to nastepny bedzie znow o czyms innym. Nie potrafie bowiem czasem pisac o tym, o czym bym chciala... bo pozwalam sobie na to by moje mysli, na moim blogu szybowaly sobie w swoja strone.

Wolna wolnosc mysli :))